حریم دل

مادرِ همکلاسیِ فرزندش می گوید: مدیر مدرسه اجازه ی برگزاریِ جشن خصوصی برای شب یلدا در کلاس ها را نمی دهد و کلی فکر و ایده که برای شب یلدای بچه ها داشتم همه بر باد رفت. یک شکلک کاملا ناراحت و غصه دار هم پشتش می چسباند...

او اما در دلش هزاران درود و آفرین بر مدیرِ مدّبرِ مدرسه می فرستد!

حالا مثلا اگر هندوانه ی فلان طور قاچ شده و انارِ دان شده در ظرفِ فلان شکل، میوه آرایی های تجمل گرایانه و به ظاهر چشم نواز، آجیل شور و شیرین، انواع کیک و شیرینی، لبو و کدو حلواییِ تزیین شده و هزار جور آفتِ دیگر که به جانِ رسومِ زیبا و قدیمی و دلنشینِ نیاکانمان افتاده، نباشد، شب یلدای بچه هایمان آنطور که باید باشد نیست و خوش نمی گذرد؟!!

کاش بجای این سوسول بازی ها و تجملات که به خطا در چشم فرزندانمان جلوه گر می شوند و آنها را از اصل دور می کنند، کاش بجای اینکه غصه دارِ برگزار نشدن مراسمِ رنگین یلدای بچه هایمان باشیم کمی هم نگران این باشیم که:

چقدر توانسته ایم با عملمان به فرزندانمان نشان دهیم که اصلِ شب یلدا به صله ی رحمِ آن است نه میزآرایی ها و سفره آرایی هایی که فقط چشم و هم چشمیِ عده ای در فضاهای بی رحمِ مجازی ست؟!؛

چقدر توانسته ایم حافظ خوانی و شاهنامه خوانی، این رسم زیبای دیرینه را، بجای سر در گوشی و تبلت کردن یا لایک فرستادن ها، فالو کردن ها و سلفی گرفتن های وقت و بی وقت، برای فرزندانمان جا بیندازیم؟!؛

چقدر توانسته ایم به فرزندانمان یادآور شویم که در این روزگار که بسیاری از مردم از بالای خط منحوس فقر به زیر آن سقوط کرده اند، به یاد آنهایی باشند که نمی توانند اقلام رنگارنگ یلدا را برای خانواده شان تهیه کنند، اما سرشان بالاست رو به آسمان و امید دارند و شاکرند که کُرسیِ وسط اتاقشان در خانه ای چندمتری و نه چندصدمتری، گرمای عشق می پاشد؛ شاید هندوانه ی مزیّن شده و آجیل چندصدهزار تومانی بر روی آن نباشد ولی ظرف بلورین دل هایشان پُر است از صد دانه یاقوتِ صبر!!!

و اینگونه یلدایشان، یلداتر از یلدای خیلی هاست!!!...

تو چه می دانی؟! شاید پشت درِ بسته ای که هم اکنون روبرویت قد عَلَم کرده، ده ها و صدها درِ گشوده باشد و به عکس احتمالا راه هموار و بی دردسر همیشه به مقصدِ دلخواهت نخواهد رسید...

آن معبود بی همتا فقط گاهی می خواهد صبر تو را بیازماید؛

پس پشت درهای بسته ی زندگی ات قدری بنشین، نفسی تازه کن، به کارهای کرده و نکرده ات بیاندیش و او را با همه وجودت بخوان؛

قدری صبوری کن و منتظر بمان؛  مطمئن باش وقتش که شد، می آید و با مهربانیِ همیشگی اش در را به رویت می گشاید و تو را در آغوش می کشد...

فقط یادت باشد که بعد از گشوده شدنِ در، آنقدر محو مناظر و دنیای پیشِ رویت نشوی که او را از یاد ببری و بدون حتی تشکری خشک و خالی، امورات زندگی ات را از سر گیری!!!