حریم دل

1. چند روز پیش که با بچه ها بیرون رفتم دوباره مسخ تکه ای از آسمون شدم. بهشون میگم : "بچه ها نگاه کنین، دوباره آسمون خیلی قشنگ شده، مثل یه نقاشیه!" هر دو نگاهشون رو به آسمون میدوزن و سه تایی با گردن هایی که رو به بالا خم شده، قدم زنان میریم جلو! بزرگتره میگه : "آرررره خیلی مصنوعی شده!" خندم میگیره و ادامه میده : "نقاشی مصنوعیه دیگه!" و من موندم حالا مصنوعی قشنگ تره یا طبیعی :/

2. این چند وقت که با آشفتگی های ذهنیم دست و پنجه نرم میکنم و تو این گریبان گیری گاهی اونا پیروزن و گاهی هم من، انگاری یه مانع بزرگ سرِ راهم هست برای کشف کردنِ چیزای جدید از اطرافم. من با خودم قرار گذاشته بودم که باید بتونم در لحظه زندگی کنم و از تو دل لحظه هام چیزای جدید کشف کنم و زاویه دیدم رو به روتین ترین و پیشِ پا افتاده ترین بدیهیات پیرامونم تغییر بدم تا رها بشم از بندهایی که به دور خودم پیچیدم؛ میدونم که اینجوری حالم بهتر میشه و لذت از سر و روی لحظه هام میباره ولی برای رسیدن به این حالِ بهتر، انگار خیلی دارم تلاش میکنم، خیلی دارم تقلا میکنم و این تقلا کردنِ بیش از حد خودش میشه یه مانع برای رسیدن بهش؛ اصلاً باید گاهی دست از تلاش بردارم و بشینم و به خودم اجازه بدم که هییییییچی کشف نکنه، هییییییییچی نبینه، هیییییییچی هم نشنوه! عیبی نداره... این نیز بگذرد... وقتی بهتر شدم دنیای پیرامونم با آغوش باز منتظرمه تا برم و قشنگ های دلبرشو کشف کنم؛ مطمئنم!

البته باید اضافه کنم که نتیجه یه تلاش کوچیک و نه طاقت فرسا توی عصر یه روز مرداد ماه که خیلی هم هوا شبیه مرداد ماه نبوده و نسیم خنکی گهگاه می وزیده این بود که من گوشامو تیز میکنم و میرم توی دنیای صداهای اطرافم و سعی میکنم هرچیزی رو که میشنوم بنویسم : صدای گاز خوردنِ ماشین ها و عبورشون ... صدای بوق زدنِ عروس کِشون! ... صدای خنده بزرگتره و کوچیکتره وقتی دارن بازی میکنن ... صدای تیز عبور موتور ... صدای کار کردن کولری که به روغن کاری احتیاج داره ... صدای ویراژ و لایی کشیدن یه ماشین ... صدای پیرمردهایی که روی نیمکت اونطرفی نشستن ... صدای کلفت یه آقایی که با کمی چاشنی عصبانیت داره به مخاطب اونطرف خط تلفن چیزی رو تفهیم میکنه ... صدای سوت زدنِ کسی، انگار که یکی داره برای پرنده اش سوت میزنه تا به خوندن وادارش کنه ... صدای هواکش یه اتاقکِ پست برق ...

فکر می کنم به صداهایی که میخوام بشنوم ولی نمیشنوم : صدای رودخونه ... صدای آبشار ... صدای باد وقتی دل یه درختو میلرزونه ... صدای دریا ... صدای دارکوب تو جنگل ... وای وای صدای نقاره های حرم دم دمای طلوع آخ که چقدر به این آخری نیاز دارم خدایا...

3. روی زمین خیس محوطه قدم گذاشتم؛ کمی بعد رد کفشای خیسم روی سنگفرش های خشکِ اون طرف تر افتاد. سر برگردوندم تا ردشون رو ببینم؛ اونا عبور کرده بودن اما باقی نمونده بودن و به ثانیه ای، بر اثر گرمای زمین محو شده بودن. فکر میکنم و با خود زمزمه میکنم : "تلاش کن مثل رد کفشات نباشی بانو! هر لحظه رو زندگی کن و بگذر اما باقی بمون، زیبا و خواستنی و منحصر بفرد؛ هر لحظه رو به نام خودت ثبت کن!" بعد فکر میکنم چطور میشه عبور کرد و در عین حال در لحظه ها اثری باقی گذاشت تا برای همیشه موندگار بشن؟ نمی دونم شاید با شکری عمیق از ته قلبت، با لبخندی شیرین، با ذوقی کودکانه، با زمزمه ای آرامش بخش، با نگاهی از سر عشق، با نجوایی رو به آسمان، با امیدی که به آینده داری و با همه اون چیزایی که تنها خودت بلدی و بس... کشفش کن...