حریم دل

هوا تاریک شده و نگاهم را دوخته‌ام به پنجره‌ها... آنها عادت دارند به هنگام تاریک شدن هوا اندکی پس از غروب یکی یکی نور بپاشند به بیرون... ساختمان‌ها را که نگاه می‌کنم، پنجره‌های بسیاری را می‌بینم که خیلی نورانی‌اند؛ تعدادی هم کم نورند ولی روشن‌اند و تعدادی را هم خاموش و در تاریکی مطلق می‌یابم.

پشت این پنجره‌های پر از نور و روشنایی هنوز عشق جاریست؛ هنوز ایمان هست؛ هنوز امید موج می‌زند؛ هنوز زندگی جریان دارد؛ هنوز نگاه محبت‌آمیز رد و بدل می‌شود؛ هنوز شعر سروده می‌شود؛ هنوز موقع خواب برای بچه‌ها قصه خوانده می‌شود؛ هنوز رایحه‌ی غذا پراکنده می‌شود و پنجره‌ی باسخاوت رایحه را به بیرون می‌پاشد؛ هنوز صدای خنده و بازی بچه‌ها شنیده می‌شود؛ هنوز زنی پیش مردش درددل می‌کند و شاید بالعکس حتی اگر نجوایی عاشقانه باشد و هیچ کس جز آن‌دو نشنود...

پشت این پنجره‌ها حرف و سخن بسیار است... همه‌ی این زیبایی‌ها در کنار تلخی‌هایی مثل صدای گریه، خشم، یأس، حسرت، ترس، اضطراب، تنهایی و بی‌پناهی و هزار تلخی دیگر پشت این پنجره‌های روشن و تاریک وجود دارد و معنای زندگی همه‌ی اینها باهم است...