حریم دل

خیلی خوبه که میون آشفتگی‌ها و سردرگمی‌ها و گله‌های بی‌پایانت یه جا باشه بهش پناه ببری، یکی باشه که مطمئن باشی صداتو می‌شنوه و درددل‌هایی رو که پیش هیچ‌کسی نمی‌تونی عیان کنی، راحت باهاش درمیون بذاری... اینجا همون‌جاییه که انعکاس خورشید بعد از طلوعِ بی‌نظیرش روی طلاییِ گنبدش، چشمت رو می‌زنه ولی چشم ازش برنمی‌داری... اینجا مشهدالرضاست... یکی از بهشت‌های روی زمین اینجا نباشه، کجاست؟!

یه گوشه می‌ایستم و تماشاتون می‌کنم، میون زائرهاتون حس می‌کنم بی‌لیاقت‌ترینم و قاطی‌شون نمیشم اما دلِ کوچیکم به بودنتون، به بزرگی‌تون گرمه...

مثل طفلی که پدر و مادرش رو گم کرده، توی بزرگیِ این دنیا گم و سرگردونم، مبادا نگاهتون رو از منِ خیلی کوچیک بگیرید...

این روزها غم و غصه از در و دیوار دلت میریزه بیرون آرامش، نمی‌دونی چی باید بگی و چه کاری ازت برمیاد... دوست نداری عین یه کبک سرتو بکنی زیر برف‌ها و فکر کنی دنیا به همین سفیدیِ برفه و هیچ سیاهی‌ای توش نیست... آره، سیاهیِ دنیا این وسط بدجوری توی ذوقت می‌زنه و نمی‌تونی کتمانش کنی و بیخیال بشینی از روزای پاییزیت بگی که تا چندوقت پیش برای رسیدنشون لحظه‌شماری می‌کردی! بگی که دلت می‌خواست امشب وسط صحن انقلاب نشسته باشی و به گنبد طلاییش خیره شده باشی و این نشدن و نرفتن هربار بغضت رو بزرگتر می‌کنه اما نمی‌شکنه که نمی‌شکنه!

قطع شدن نت و شبکه‌های اجتماعی تغییر بزرگی توی زندگیت ایجاد نکرده چون تا قبل از اون هم اصلاً اهل وقت‌گذرونی توی این فضاها نبودی و لمسشون نکردی، بنابراین مثل خیلیای دیگه نیستی که با این محدودیت، خلأ بزرگی رو توی زندگی‌شون حس میکنن و زمین و زمان رو شاکی‌اند، تو به راحتی حتی بهتر از قبل داری زندگی رو می‌گذرونی...

اما دلت چی؟ اونم می‌تونی مثل حق نت داشتن یا نداشتن نادیده بگیری؟! دلت آشوبه، می‌دونم! امیدت داره کمرنگ میشه و حتی اون روزنه‌ی نوری که یه روزی بهش دل بسته بودی و راهتو با امید به بودنش ادامه می‌دادی، دیگه داره کم‌کم محو میشه...

هیچی اونطوری که فکرشو میکردی پیش نرفته و همه‌چی خراب اندر خراب شده... هیچی انگار درست‌شدنی نیست...

غصه‌ی مردمی روی دلت سنگینی میکنه که معترضن به هر دلیلی - که حق یا ناحق بودنش جای بحثِ اساسی داره و اینجا جاش نیست! منم بلدش نیستم - بهرحال بنا به عقل خودشون معترضن، ولی این وسط سوءاستفاده از خشمی که توی دلشونه جیگر آدمو آتیش میزنه... خونی که ریخته میشه چه از معترضین و چه از کسانی که برای حفظ امنیت، جونشون رو کف دستشون میذارن به این راحتی‌ها پاک‌شدنی نیست و این غصه روی دلت تلنبار میشه و حتی اگه خودتو به اون راه بزنی هم، بازم گریزی ازش نیست که نیست...

این حالِ این روزهای توئه آرامش، بدون سانسور و بدون روتوش...💔

دارم فکر می‌کنم کم پیش میاد از ته دل خوشحال باشی ازم... کم پیش میاد بتونم اونجوری که دوست داری خوشحالت کنم... جهان‌بینی‌مون، طرز فکرمون، سبک‌زندگی‌مون، علایقمون، روحیاتمون و و و ۱۸۰ درجه باهم متفاوته... 

و خوشحال کردنت گاهی برام سخت‌ترین کار دنیاست، حتی یه کادو خریدنِ ساده برای تو، میشه هفت‌خانِ رستم برای من! از اینکه نمی‌دونم چی بهتره برات و چی خوشحالت میکنه...  و درنهایت به کارت هدیه‌‌ای که هیچ‌وقت یادگار نمی‌مونه، بسنده می‌کنم... حالم بد میشه... چرا آخه؟!

یه روزی از تو بودم، نفس به نفس... حالا بین‌مون یه دیواره، نمیذاره همدیگه رو اونطوری که هستیم بپذیریم، ببینیم، بفهمیم... اما من دارم تلاش می‌کنم بپذیرمت، کمتر از سال‌های پیش خودمو اذیت می‌کنم ولی شاید پذیرش اینی که الان هستم برای تو سخت باشه مامان...

هیچی نمیگی، به روم نمیاری و می‌ریزی توی خودت اما چه کنم، بعضی چیزایی که باب‌میل تو نیست جزء علایق منه، بعضی چیزایی که برای تو کم‌اهمیت یا بی‌اهمیتن برای من اصله و چیزای پیش‌پاافتاده ازنظر من، برای تو روش و راه زندگی!!!

دعای همیشگیم اینه که توفیق خوشحال کردنت رو ازم نگیره هرچند انگار امتحان زندگیم اینه که این توفیق کم نصیبم بشه...

منو ببخش که بلدت نیستم...

دوستت دارم❤️

می‌دونی؟! حالم خوبه‌ها یعنی فقط عادی و معمولی‌ام ولی حس فوق‌العاده گذروندنِ روزها و لحظه‌هام رو ندارم...

دلم اما می‌خواد پرشورتر و پرانرژی‌تر باشم... برنامه بریزم و تیک بزنم و کیف کنم... کارهای باقیمونده‌ی آخر تابستونو سرِ صبر انجام بدم و بشینم لحظه‌شمار روزای کوتاه و شبای بلند باشم... لحظه‌شمارِ خنکی هوا که همین الانم دزدکی شب‌ها می‌پیچه تو اتاق اما جرئت نداره روز سروکله‌اش پیدا بشه!

دلم می‌خواد اصلاً برم مواد ترشیِ مخلوط بخرم و ترشی بندازم... اما نه! حال ترشی انداختن هم ندارم! شاید مامان امسالم ترشی انداخت و ازش گرفتم،  هوم؟!! دلم می‌خواد دنبال کار حال‌خوب‌کن برای پاییز و سرخلوتی‌هام بخاطر عدم حضور چندساعته‌ی بچه‌ها باشم اما نمیدونم چرا هی عقب میندازمش؟! دلم می‌خواد کتاب‌های نصفه‌ونیمه‌ای رو که در انتظار تموم شدن هستن بخونم اما می‌دونی الان یه‌جوریه که انگار چشم بهم می‌زنم و روز دستشو به شب میده، انگار یه وردی مثل اجی‌مجی‌لاترجی می‌خونه و غیب میشه و شب از راه می‌رسه و من می‌مونم و کارهایی که تو دلم میگم اینم بمونه برای فردا... 

اما من نباید دنبال فوق‌العاده بودن یا فوق‌العاده گذروندنِ لحظاتم باشم و می‌دونم این روزهای مود پایین هم می‌گذرن، همین که حالم خوبه شکر :))

دلم بوی بارون می‌خواد، دلم قدم‌زدن توی برگای پاییزی رو می‌خواد، دلم خنکای هوای پاییزی رو می‌خواد که عین یه دزد گرما رو از تنت می‌دزده، دلم روزای مدرسه‌رفتنِ بچه‌ها و تنهایی‌های دلچسبی رو می‌خواد که انتظارم رو می‌کشن، دلم شبای سروکله زدن برای تکالیف و آماده شدن برای روزای بعدو می‌خواد، دلم مزمزه کردن تجربیات جدید امسالِ تحصیلی رو می‌خواد، دلم آش شلغم و نارنگی سبز و انار سرخ می‌خواد، دلم هوای ابری رو می‌خواد حتی اگه بارون نزنه، دلم خیابون‌گردی با تو توی هوای بارونی رو می‌خواد...

ولی من هیچ‌وقت آدمی نبودم که حال رو نخوام و بچسبم به آینده، من همین روزای شهریوری ناب رو هم دوست دارم، همین روزایی که بی‌تو کش میان و تموم نمیشن، همین خنکی دم صبح و آفتاب‌ داغ ظهر و شبای ملایم رو می‌خوام که هیچ‌کدومشون باهم جور درنمیان، همین انتظار برای دوباره دیدنت، همین انتظار لعنتیِ خوشایند!!!

شاید بعضی فصل‌ها یا بعضی ماه‌ها برام خاص باشن چه از لحاظ دوست‌داشتنی‌تر بودن چه از لحاظ خاطراتی که از زندگیم توی خودشون حل کردن ولی عمیق که میشم هیچ‌وقت نتونستم بگم این ماه یا فصل رو دوست ندارم و می‌خوام زودتر بگذره و بره... نه!! آرامشِ درلحظه هیچ‌وقت اینو نمی‌خواد، تلاش می‌کنه یادش نره که دنبال چیزای خوب توی همین لحظه‌اش باشه، هرچند گاهی به سختی میسّر بشه... :))

مثل همین آهنگی که توش غمه ولی همین لحظه قشنگه :

حالم را که بپرسی، می‌گویم نه بد نه خوب، یک‌جور خنثی شاید... 

نه راضیِ راضی و نه ناراضی، نمی‌دانم... توصیفش با کلمات کمی سخت شد انگار... 

فقط می‌دانم این‌بار بی‌تقلا و با پذیرش کامل تن به ناخواستنیِ روتینِ زندگی‌ام داده‌ام... ببینم تهش چطور می‌شود این به در و دیوار نکوبیدن و زخمی نکردنِ تن رنجورم؟! حتماً تهش خوب می‌شود، نه؟! اصلاً به همین امید این راه را انتخاب کردم و پیش آمدم که مرهم روح زخمی‌ام باشم و اینقدر خودم را عذاب ندهم...

دوری از تو برایم سخت است، اما این راهِ زندگی من است، از همان ابتدای انتخاب کردنت تا به الان... و من به وضوح می‌بینم که وقتی از هم دور می‌شویم این تلخی همچون شربت سینه‌ی زهرماری‌ست که سرفه‌های زندگی‌مان را بهبود می‌بخشد... 

به من ثابت شده دوری عاشق‌ترمان می‌کند، صبر می‌کنم، دوباره که ببینمت عاشق‌تر شده‌ایم...

بازم رسیدم به روزایی که دستم مدام میره رو گزینه‌ی «ارسال مطلب جدید» و صفحه‌ی سفیدش جلوم باز میشه اما نمی‌دونم باید چی بنویسم؟!!! 

اشکالی نداره شروع می‌کنیم ببینیم به کجا می‌رسیم :))

امسال محرم برام رنگ و بوی دیگه‌ای داره، بعد از این دو سالی که کرونا به موندن توی خونه مجبورمون کرده بود، امسال شرکت توی روضه و وقت‌گذورندنِ بچه‌ها توی مسجد و هیئت برام خیلی خیلی ارزشمند بود، چقدر حال ما و بچه‌ها خوب شد، چقدر بهش نیاز داشتیم بعد از همه‌ی بالا و پایین‌ها و بدبیاری‌ها و امتحانای سخت روزگار...

اندکی حل شدن توی غمِ لایتناهی امام حسین (ع) خودش انگار یه جور خلاصی از همه‌ی غم‌های دم‌دستی و پیش‌پاافتاده‌ی این دنیا بود و به دلمون صیقل زد، یه کلید بود برای رهایی از این قفسی که دور خودمون ساختیم... خدایا شکرت... 

ظهر عاشورا دسته‌ی عزاداری کوچیکی توی مسجد محل تشکیل شد و توی محدوده‌ی کوچه و خیابون‌های اطراف راه افتاد و کم‌کم مردم از جاهای دیگه هم به دسته اضافه شدن و بزرگ و بزرگتر شد، فندق آخرای مسیر حسابی خسته شده بود، آقای یار هم توی دسته‌ی مردها بود و دور بود ازمون، دیدم دیگه نای راه رفتن نداره دلم سوخت و بغلش کردم و نزدیکای مسجد محل که رسیدیم دیگه این من بودم که نای راه رفتن نداشتم و پاهام رمقی توش نمونده بود، درعوض فندق حسابی کیفور شده بود و از این بغل بودن انرژی گرفته بود :))

مراسم مسجدمون هم ظهر بود و هم شب و عصرها هم توی پارک محل، همسایه‌ها بانی می‌شدن و روضه به پا بود و اگر نمی‌رفتیم هم از پنجره صداش میومد و فیض می‌بردیم... شام غریبان هم همه‌ی محل توی پارک شمع روشن کردیم و یکم نوحه و عزاداری و بعدم اومدیم خونه... بچه‌ها هم با هم‌سن‌وسالانشون بودن و بعد از عمری کنج انزوا توی جمع بچه‌های هیئت بودنشون برام غنیمت بزرگی بود... اصلاً یه جور خاصی بهم چسبید امسال، هرچی بگم کمه بازم... خدا قبول کنه ازمون...

راستی از غذا پختن هم راحت بودم و ظهر و شبمون تأمین بود و نتیجه اینکه تا دو روز بعدش یعنی امروز هم همچنان برنج پخته داریم چون برنجِ نذری‌ها بیشتر از مصرفمون بود و یه قابلمه پر از برنج توی یخچال داریم :))

خدایا خیلی خیلی شکرت... اینم قسمت تاسوعا و عاشورای امسالمون، تا سال بعد کجا باشیم و چه کنیم؟! دلم می‌خواد کربلا باشم... اگرم زودتر که چه بهتر! یعنی میشه؟!

این روزها حس می‌کنم دستم خالی‌تر از همیشه‌ست، خالی‌تر از محرمِ سال‌های پیش حتی!! 

انگار هیچی ندارم، هیچی نیستم، هیچیِ هیچی... خیلی کمم... 

سال‌های پیش هم این کم بودن و تهی بودنم رو حس می‌کردم ولی امسال بیشتر از هر موقعی بیخ گلومو گرفته این هیچی نداشتن و هیچی نبودن... 

من فقط و فقط امید به گوشه‌ی نگاهی از شما این گره لعنتی توی گلوم رو با درد زیاد قورت میدم و منتظر می‌مونم دستِ خالی‌تر از همیشه‌ی منو دوباره بگیرید... 

بیین که دست خالی اومدم... دیر می‌فهمم و یه سال می‌گذره تا دوباره یادم بیاد هیچی تو دستام ندارم...

اینقدر پرم که حتی اگه سرریز بشم هم خالی نمیشم... 

اینقدر احساس تنهایی می‌کنم که هیچ‌کسی نمی‌تونه این جاهای خالی دورم رو پر کنه...

اینقدر زندگیِ نکرده دارم که دو بار دیگه هم به دنیا بیام، بازم این دنیا بدهکارمه!! 

می‌گذره آرامش... بهت قول میدم

کنار پنجره‌ی اتاق ایستادم و به میوه‌های درخت کاجی که کلی تلاش کرده تا خودشو به این بالا برسونه، زل زدم؛ بعضی‌هاشون خشک و قهوه‌ای اما بعضی سبز و جوانن و این یعنی هنوزم داره برای رشد تلاش می‌کنه و بالا میره...

اون دورتر گنبد سبزرنگ مسجدی پیداست که پرچم روی اون تکون می‌خوره، با اینکه آفتاب پهنه اما نسیم کم‌جون خنکی می‌وزه، کولر خاموشه و گرم نیست... 

میرم سراغ اتاق بچه‌ها تا باقی کارها رو انجام بدم، با یادآوری حرفای صبح آقای یار درباره‌ی خونه‌ی جدید، یکی زیر گوشم میگه: «به هیچ چیزِ این دنیا دل نبند!»

+ خدایا بازم شکرت :))

توی این روزها و شب‌های گرم که دیگه بهار داره خداحافظی می‌کنه، چقدر غذاهای حاضریِ خنک که پختنی نیستن، می‌چسبن و چقدر دلپذیره که آقای یار و بچه‌ها استقبال می‌کنند و یکی از نعمات بیشمار زندگیم اینه که هیچ‌وقت گیرِ اینکه شام چی بپزم نیستم و فقط گاهی گیرِ اینم که ناهارو چه کنم؟!😏 (همین خودش گاهی کلی سردرگمی میاره!)

خلاصه اینکه خیلی از این شب‌های پیش‌رو رو با نون و پنیر و هندونه، نون و پنیر و گوجه و خیار، نون‌ و پنیر و سبزی و این‌جور چیزا سر می‌کنیم و مخصوصاً این روزها با مشغله و گرفتاری‌ها و از اون بیشتر فکرمشغولی‌های زیادی از حدم، این مورد به شدت خوشاینده برام.

امیدوارم فکر نکنید که من تنبل و راحت‌طلبم، خیر، حتی اگر اینطور فکر کنید من خودم می‌دونم که همچین آدمی نیستم و فقط این شرح مختصری بود از عادات و سبک زندگی‌ای که از اتفاق به نفع خانوم خونه است!!! :))

نیمه‌شب گذشته، پنجره رو نیمه‌باز می‌ذارم، یه زیردری (دقیقاً نمی‌دونم اسمش همینه یا نه! از اینایی که زیر در میذارن تا بسته نشه و اکثراً شکل پاست!) جلوی پنجره گذاشتم چون از سرشب باد گرفته و می‌ترسم بادِ عصبانی یهو وسط شب، پنجره رو بکوبه بهم... چند شبه که باد مهمون شده و شب‌ها شیطنتش گل می‌کنه و از باز بودنِ پنجره‌ها تو این فصل سوءاستفاده می‌کنه و سرک می‌کشه داخلِ خونه‌ها و ما هم تشنه‌ی خنکاش هستیم و اومدنِ بدون تعارفش رو ندید می‌گیریم!

سکوت توی خونه پیچیده و فقط گاهی صدای موتورها و ماشین‌هایی از بزرگراهِ نزدیک یه تَرَک ریز روش می‌ندازه ولی چیزی که غالبه، سکوته و به این راحتی‌ها هم نمی‌شکنه!!

و چقدر لذت‌بخشه سکوتِ شب وقتی خواب، همه‌ی اهلِ خونه رو با خودش برده ولی تو داری به تغییراتی فکر می‌کنی که آغوش باز کردن و منتظرن رنگِ دیگه‌ای به زندگیت بدن، هرچند با ترس و هیجانی شیرین و اجتناب‌ناپذیر...

هرچند سخته دل‌کندن از چیزها، جاها یا آدمایی که باهاشون اخت شدی اما وقتی خودتو می‌شناسی که همیشه‌ی زندگیت از تغییر و تحول استقبال کردی و این توانایی رو داری که زود با شرایط جدید سازگاری پیدا کنی، پس همه‌ی اون افکار منفی رو رها می‌کنی، همون افکاری که یه مانع بزررررگ توی ذهنت می‌سازن تا نبینی، نشنوی، حس نکنی که اتفاقاً زندگیت داره مسیر درست خودشو طی می‌کنه و این تویی که با این افکار ازش عقب می‌مونی؛ آره اون میره و تو جا می‌مونی...

پس حالا ریزریز ذوق می‌کنم از رنگ دیگه‌ای که روزگار می‌خواد از پالتِ پر از رنگش بپاشه به زندگیم...

هنوز سکوت غالبه و ترک‌های ریز باعث شکستنش نشدن، شب خنکیه، باد علاوه بر خودش بوی ذرت بوداده رو هم بدون تعارف آورد وسط اتاق و خواب رو به کل از چشمم پروند😌 

این روزها با پوست و گوشت و استخونم دارم لمس می‌کنم که خودِ ما مردم بهمدیگه رحم نداریم، چه جاهایی رفتم، چه زندگیایی رو دیدم، چه خونه‌هایی رو دیدم و آه از نهادم بلند شد، خدا می‌دونه...

نمی‌دونم چی توی من می‌دیدن که می‌نشستن به درددل درحالی که من فقط بازدیدکننده‌ی ملکی بودم که صاحب‌خونه‌اش کرایه رو چندده برابر کرده و بنده‌های خدا با چه مشکلاتی مجبور شده بودن از اونجا بلند بشن...

یه جا بود که رسماً من و آقای یار پامون رو که از درِ خونه بیرون گذاشتیم، زدیم زیر گریه دوتایی، از بس وضعیت خونه و آدماش اسفناک بود و چقدر مشکل داشتن این خونواده، دلم به تنگ اومد از پدر بیماری که نمی‌تونست خرج زن و بچه‌اش رو بده، زنی که چهره‌اش تو جوونی شکسته بود و خرجش رو پسر جوونش میداد و دختر جوونی که از آرزوهاش گذشته بود بعد صاحب‌خونه خیلی قشنگ بی‌اینکه بخواد خرجی برای خرابی‌های مسلّم خونه بکنه، پرمدعا پول خون باباشو گذاشته برای کرایه!!! تازه خیلی زیبا بازارگرمی هم می‌کنه که دو سه نفر دیگه هم ملک رو دیدن و می‌خوان، اگه می‌خواید زودتر قطعی کنید!!! تو دلمون گفتیم: «تو بمان و دِگران، وای به‌ حالِ دِگران!» 

خدایا خودت دست گرفتارها رو بگیر...

چقدر تلخیِ این آهنگ دلنشینه، چقدر زندگیش کردم و زندگیش کردیم این سال‌ها و این روزها به شکل‌های مختلف:

ما غنیمت‌های بی‌رویای این جنگای سردیم

زندگیمون کو؟ ببین ما کشته‌های بی‌نبردیم

بی‌خبر از حال هم، آواره‌ی دنیای دردیم

ما واقعاً باهم چه کردیم؟!...

پر از شلوغی و برو و بیام این روزها... 

گاهی صبرم ته می‌کشه و گاهی هم اوج صبوری و بردباری‌ام... 

گاهی التماس به درگاهش برای اینکه دستمو ول نکنه و گاهی هم مثل بچه‌ای هستم که مطمئنه دستش تو دستِ بزرگ‌ترشه و مسیری رو باهم می‌دَوَن، سرخوش و پر از حسای خوبم و می‌دونم حواسش بهم هست...

اون وقتایی که پر از امیدم و جا نمی‌زنم و در عینِ بسته بودنِ درهای پیشِ‌روم بازم ادامه میدم، شنیدنِ خستگی‌ها و ناامیدی‌ها از زبونِ آقای یار برام سخت میشه اما باید کنار هم باشیم، به همدیگه دست برسونیم و همدیگه رو بالا بکشیم تا از این مسیر که اینجاش شکل یه کوهِ عمود رو به خودش گرفته، عبور کنیم...

ممکنه گاهی دستمون خسته بشه و کم بیاریم یا حتی بلغزیم و بیفتیم اما طنابمون ما رو معلق نگه می‌داره و حفظمون می‌کنه تا دوباره تعادلمون رو بدست بیاریم و به مسیر برگردیم... این طناب همون امیدیه که توی دلمون روشنه...

امیدوارم بالای قله که رسیدیم، خستگی‌ها باعث نشه لذت از منظره‌ی بینظیر رو از دست بدیم و یادمون نره که بعد از اینهمه خستگی منظره‌ی بینظیری منتظره تا قاب چشمان ما بشه... 

امروز از اون روزهای نمودار سینوسی بود! 

دمی بالای بالا و دمی پایینِ پایین...

برعکسِ دیروز که اونقدر نمودارم رفته بود توی بازه‌ی منفی‌ها که دیگه نمود جسمی هم پیدا کرد و نیاز شد که دست به دامانِ درمان بشم!

امروز اما جور دیگه‌ای رقم خورد...

یه موقعی کنار بند رخت که لباس‌ها رو پهن می‌کردم یهو زانوهام شل شدن و همونجا نشستم روی زمین و هق‌هق گریه سر دادم و موقعی دیگه توی آینه به خودم لبخند زدم، لوبیاپلوی خوشمزه‌ای درست کردم و با سالاد شیرازی از خانواده‌ام پذیرایی کردم... 

و من خودمو برای اون پایینِ پایین بودن‌هام سرزنش نمی‌کنم و خوب هم می‌دونم اون بالای بالا بودن هم همیشه موندنی نیست...

باید دیگه یاد گرفته باشم که زندگی تناوب همین بالا و پایین‌هاست... 

حالا شبه و من آرومم، آرومِ آروم مثل همون تکه برگی که از درخت جدا میشه و میفته در مسیر رود و بی هیچ تقلایی جلو میره، بی هیچ تقلایی... به امید ثبات‌قدم

امید ته قلبم نمی‌ذاره فشاری که این روزا تحمل می‌کنم زیادتر از حد بشه، شرایط سختی ممکنه پیش روم قرار بگیره ولی همه‌چیز برام عادیه هنوز و دارم تلاش می‌کنم که خیلی به افکار منفی اجازه‌ی جولان ندم و این درست نقطه‌ی مقابل چیزیه که هفته‌های گذشته بابت موضوعی تجربه کردم... اون عدم پذیرش، تقلا، دست‌وپا زدن چقدر آزارم داد...

آدمی همش درحال تغییر و پوست‌اندازیه... به امید پروانه شدن...

یه وقتایی مثل الان پر از حرفم ولی نمی‌دونم چی باید بگم، دلم پره و با یه تلنگر چشمه‌ی اشکام جاری میشن... تا همین صبحم خوب بودم و با انرژی ولی یهو مثل نمودار بورس میفتم روی دور ریزش!! میفتم توی دور باطل چه کنم چه کنم...

اینجور وقتا خیلی تلاش و تقلا می‌کنم دستاویزی پیدا کنم برای غرق نشدن و فقط تورو پیدا می‌کنم، چه خوب که همیشه خود ارحم‌الراحمینت به دادم می‌رسی و دوباره همه‌چیز برام عادی میشه... 

اینکه امید دارم به رفع گرفتاری‌ها و باز شدن گره‌ها، اینکه می‌دونم حتماً خیر و حکمتی نهفته‌ست در اتفاقاتی که کنترلش از دستمون خارجه، اینکه می‌دونم هستی، می‌بینی، می‌شنوی و می‌دونی و منه حقیر رو محکم توی آغوشت گرفتی برام مثل یه روزنه‌ی نوره توی تاریکی محض... 

خودت از ترس‌هام باخبری و رئوفانه و پدرانه بی اینکه بفهمم چطور، برطرفشون می‌کنی و یه قدرت مثال‌زدنی بهم می‌بخشی که از این سربالایی سنگلاخ هم عبور کنم و وقتی رسیدم اون بالا و پایین رو نگاه کردم لبخند می‌زنم و دوباره ازت می‌خوام که تنهام نذاری چون قطعاً تنهایی نمی‌تونم...